DORTMUND’DA BİR GECE

Dortmund Westfalen Stad`ı Almanya`nın, belki de Avrupa`nın akustik olarak en mükemmel statlarından bir tanesi. Tam bir cadı kazanı. Ve ben bu statta Almanya – İtalya yarı final maçını izliyorum. Yanımda tesadüfen eski birinci lig kulüp başkanlarımızdan biriyle, yine bir birinci lig kulübümüzün eski yöneticilerinden biri oturuyor. Yasak olmasına ve çevredekilerin ters bakışlarına rağmen purolarını tüttürüyorlar. Ne yani, Maradona içer de bizimkiler içemez mi? Alman arkadaşlarımla gittiğim için, sırtımda Almanya forması ile maçı izliyoruz. Almanların da bizimkine benzer bir sloganı var. Maraton tribününden başlayarak bir anda bütün stat “Eğer Almansan, ayağa kalk” tezahüratıyla bir iki dakikalığına ayağa kalkıp tekrar yerlerine oturuyor ve bunu da takımlarının daha baskılı oynaması gerektiğine inandıkları zamanları seçerek hem güzel bir görüntü oluşturuyorlar, hem de destek oluyorlar. Yine böyle bir tezahüratta Almanlar ayağa kalktığında, yanımda oturan eski kulüp başkanımız el kol hareketleriyle “Otursunlar şunlar kardeşim, ne kalkıyorlar ayağa” diye kendi kendine söyleniyor ve biz de yabancı dil bilmenin uluslararası alanda ne kadar önemli olduğunu bir kez daha düşünüyoruz.Almanya uzatmanın son dakikasında gelen 2 golle eleniyor. Genç Alman futbolcuların her biri sahanın bir tarafına çökmüş, çoğu gözyaşlarını tutamıyor. O sırada Klinsmann sahneye çıkıyor, sahaya koşarak tek tek futbolcularını yerden kaldırıp boyunlarına sarılıyor, teselli ediyor. Bu arada 65.000 kişilik stattaki en az 55.000 Alman seyircisi galip İtalyanları ayakta alkışlıyor. Maçın bitmesinden yaklaşık 15 dakika geçmesine rağmen, Alman futbolcular hâlâ sahada ve üzgün bir şekilde tribünlere doğru geliyorlar. İşte o anda “Almanya, Almanya” sesleriyle yer yerinden oynuyor. Üzgün futbolcular taraftarları tarafından kucaklanıyorlar. Çünkü onlar biliyorlar ki o takım, kendi ülkelerinin Milli Takım`ı ve gelecekte belki de çok daha büyük başarılara imza atacaklar. Ve her şeyden önemlisi Almanlar, kaybetmeyi bildiklerini gösteriyorlar. Bunları izlerken ister istemez aklıma, yenilen bir takımımıza maçtan sonra çoğunlukla bizim seyircimizin yaptığı tezahürat geldi: “En büyük taraftar, futbolcu sahtekar”. Bir de yanımda oturan bir büyük kulübümüzün eski idarecilerinden birinin maç boyunca Alman futbolculara kızdıkça, kendi kendine “O… çocukları” diye söylenmesi. Böyle başa böyle tıraş !